Ik had – net als vele anderen in het staartje van de pandemie – COVID en was een week aan bed gekluisterd. Toen ik positief testte keek ik deze week rooskleurig tegemoet, met de verwachting dat ik nu hele dagen kon gaan lezen. Maar helaas, het virus zorgde ervoor dat mijn concentratie tot niets verwerd. De enige optie: álles van de Harry Potter-franchise kijken. Van The Philosopher’s Stone tot Fantastic Beasts 2. En de 20th anniversary docu, niet te vergeten. Ja, de korte obsessie die ik als kind met Harry Potter had, had ik ruim tien jaar later weer helemaal hervonden.
Op naar het avontuur
Al sniffend in bed, zwolg ik in de nostalgie. Hoe aandoenlijk de acteurs als kind eraan begonnen, de fantastische casting, de miljoenen die in het piekfijne decor zijn gaan zitten. En ik dacht terug aan de boeken. Marcel Lubbermans, Carlo Kannewasser, Zweinstein en boterbier kwamen weer bovendrijven. Hoewel ik mij, na het zien van de Engelstalige films, enorm ergerde aan al die vertaalde namen, is het natuurlijk fantastisch vertaald. Iconisch en helemaal voor de juiste leeftijd geschikt. Ik genoot er als 9- à 10-jarige in elk geval enorm van.
Nu realiseerde ik dat ik het dus nooit in origineel Engels heb gelezen. En dus ook maar één keer de hele reeks gelezen. Daar moest maar eens verandering in komen. Bij mijn lokale boekhandel bestelde ik de zogenaamde “adult edition”, complete Harry Potter-collectie. Schitterende paperbacks, met z’n zevenen in een cassette. Och, wat verlang ik weer naar die mysteries en magische speurtochten.
Alles heeft een keerzijde
Hoe fantastisch ik de Harry Potter-reeks ook vind, moet je je als lezer toch ook verhouden tot J.K. Rowling. Er is een aanzienlijk aantal mensen van mijn generatie die haar werk hebben afgezworen vanwege haar visie op feminisme en opvattingen over trans-mensen. En dat is uiteraard ieders eigen keuze. Maar zonder te willen verzanden in een literatuurwetenschappelijke discussie over de autonomie van de literatuur, scheid ik graag de auteur van diens werk. Soms is dat natuurlijk niet mogelijk, als politieke opvattingen vervlochten wordt met een verhaallijn. Maar Harry Potter is ook maar gewoon Harry Potter. Er valt van alles aan af te dingen, maar tegelijkertijd ook ongelofelijk weinig in de grote lijn van de reeks.
Ik kan niet wachten om te gaan beginnen aan het eerste boek en dan weer alles achter elkaar weg te lezen. En daarna natuurlijk naar de bioscoop te gaan voor een nieuwe Fantastic Beasts film. Geen idee waar dat nu weer over zou moeten gaan, maar het Harry Potter universum is zo rijk, dat er altijd iets nieuws te vertellen valt.
Ook (weer) enthousiast geworden over Harry Potter? Fiets even langs je lokale boekhandel!