Zonder verwachtingen begon ik met het lezen van dit boek. Ik had immers nog nooit een boek van deze auteur gelezen en de flaptekst gaf mij niet direct bepaalde verwachtingen. ‘Onze kinderen‘ van Renée van Marissing is een dun boek met een minimalistische vormgeving. Maar de schijnbare onopvallendheid ervan maakt het direct gevoeliger en breekbaarder.
Wie was hij?
Het boek is een draaikolk rondom het hoofdpersonage Mia. Haar vader sterft, haar vriendin staat op het punt te bevallen. Het zijn ingrijpende gebeurtenissen die meteen een dam aan herinneringen doorbreken. Terwijl ze het huis opruimt komen steeds andere herinneringen boven over haar jeugd. Mia heeft vooral het gevoel dat ze alleen negatieve dingen van haar vader heeft onthouden. Het boek is een weergave van hoe hij was; de leuke uitjes en typerende gesprekken, maar ook zijn ziekte, de misstappen in relaties en zijn overmatig alcoholgebruik. Dat juist de negatieve herinneringen prominent zijn is misschien een oordeel op zich, maar het houdt een goede balans. Er is geen eindoordeel, het is duidelijk dat een mens altijd een samenvoeging is van goede en slechte kanten. In het hele boek worden geen aanhalingstekens gebruikt, wat ervoor zorgt dat een gesprek naadloos kan overvloeien in een herinnering. Zo wordt het boek fijntjes aaneengeregen.
“Ik moet je nog leren kennen, pap, snap je dat? Je bent mijn hele leven zo ontoegankelijk geweest, en hoe meer tijd eroverheen gaat, hoe meer stof alles vergaart en hoe minder ik weet waar ik je zoeken moet.”
Verdriet als leidraad
Hoewel je misschien denkt dat het een alledaags verhaal is, blijft het boek origineel. Verdriet manifesteert op veel verschillende manieren in de gebroken familie van Mia. Zij heeft moeite met het verdriet, het is groot en log als de gigantische container waarin ze al haar vaders spullen moet dumpen. Voor haar zus is het een bijzaak en voor haar moeder is het iets wat tot haar leven van voor de scheiding behoort. Haar vriendin is logischerwijs vooral bezig met haar zwangerschap. De verwarring bij Mia van het niet weten waar ze zich nu op moet focussen en het gebrek aan een steunpunt bij haar geliefden, draagt de lezer het boek door.
Wanneer Mia voor twee dagen achter elkaar in het huis van haar vader blijft om op te ruimen, wordt alles nog iets intenser. Voor het personage en de lezer vallen er meer puzzelstukjes op de plek over waarom haar vader misschien zo was. Bijvoorbeeld de Nederlands-Indische familiegeschiedenis en de ervaringen van haar zus Iris. Dat de zussen een ander perspectief en rouwproces hebben blijft bestaan, waardoor het een interessant boek blijft om te lezen.
Absoluut niet tragisch
Achterop staat een blurb van Manon Uphoff: “Een ingetogen, fijnzinnig relaas”. Ik kan er ook geen ander woord voor geven dan fijnzinnig. Het is niet zwaar en dramatisch, maar het is ook niet een betekenisloze vertelling. Het is gevoelig en trefzeker opgeschreven, wat het een gedenkwaardig boek maakt. Ik las het zonder verwachtingen, dus die kunnen technisch gezien niet overtroffen worden. Maar het raakte mij en ik kon alleen maar bewondering hebben voor de kracht van de subtiliteit. Ben je op zoek naar een prachtig, maar geen treurig boek? Lees dan eerst ‘Onze kinderen’ van Renée van Marissing!
Fiets even langs je lokale boekhandel of bestel het daar online!